ديك چيني

امروز داشتم يه فيلم بيوگرافي ميديدم از صداي آمريكا. در مورد ديك چيني، وزير دفاع بوش بود. چيني از اونايي بوده كه ذات سياستمداري داشته. فكر نكنيد از اينايي بوده كه شاگرد اول هستن و نمرات بالا ميگيرن و همه ي دانشگاها دنبالشون هستن. نه از اينا نبوده. به نظرم قدرت تصميم گيري عالي داشته. خلاصه هر چه كه بوده، فعاليت زيادي داشت. اينجور كه نشون دادن بوش خيلي به حرفش گوش ميداده. بهش لقب “صندلي عقب” داده بوده اند. كه به حق هم بوده. پشت اغلب تصميم گيري هاي سياست خارجي ديك چيني قرار داشت. جالبيش اينه كه بقيه ميگفتن اون يه ميانه رو هست. ولي خودش ميگفت افراط گرا هستم! معمولا برعكسه! ولي فكر نمكينم بشه بهش گفت افراط. بعضي وقتا با بعضي آدما بايد وارد عمل شد. آدم هايي مثل صدام رو ميگم. چيني آدمي بود كه جرات و طرح اين كار رو داشت. براي همين من ميگم استثنا بود. به نظر من اگه چيني توي اون 8 سال روي كار نبود، الان خاور ميانه دست كسايي مثل طالبان بود. كارهاي اون (در قالب دولت بوش) بود كه هر نوع حركت از اين قبيل رو خاموش ميكرد. اگر همچين آدمي با يكي مثل كالين پاور همجوار بشه، ديگه خيال آدم راحت ميشه. كاملا مشخص هست كه با رفتن اين افراد، دوباره نا امني ها و تلاش به برهم زدن اوضاع بيشتر شده و بيشتر و بيشتر هم خواهد شد. مشكل از اوباماست، كه خيال ميكنه همه مثل اطرافيانش هستن كه حرف حاليشون بشه. نه خير آقاي اوباما. بعضي ها مغزشون به دنبال اطاعت نكردن هست.